اثر دیابت بارداری بر تعداد آستروسیت های ناحیه ca۱ و ca۳ هیپوکامپ نوزادان نر موش صحرایی

زمینه و هدف : دیابت قندی یکی از شایع ترین بیماری های متابولیکی است که با افزایش گلوکز خون و تغییرات متابولیک لیپیدها، قندها و پروتئین ها همراه است. در 5-5/3درصد از بارداری ها دیابت حاملگی بروز می نماید. این مطالعه به منظور تعیین اثر دیابت بارداری بر تعداد آستروسیت های ناحیه ca1 و ca3 هیپوکامپ نوزادان نر 7 و 21 روزه موش صحرایی انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه تجربی 12 سر موش صحرایی باردار نژاد ویستار به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش (دیابتی) قرار گرفتند. دیابت بارداری با تزریق داخل صفاقی استرپتوزتوسین (40 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) در اولین روز بارداری ایجاد شد. موش های گروه کنترل در اولین روز بارداری نرمال سالین دریافت کردند. از نوزادان متولد شده از مادران گروه آزمایش و کنترل، در پایان هفته اول و سوم زندگی به طور تصادفی 6 نوزاد نر انتخاب گردید. پس از بیهوشی و نخاعی کردن نوزادان از نیمکره چپ مغز، مقاطع بافتی کرونال به صورت سریال با ضخامت 6 میکرومتر تهیه و با استفاده از رنگ ptah رنگ آمیزی شد. پس از تصویربرداری از مقاطع، تعداد آستروسیت ها در مساحت 100000 میکرومترمربع نواحی ca1 و ca3 هیپوکامپ شمارش گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss-11.5 و آزمون آماری t-test تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : تعداد آستروسیت ها در ناحیه ca1 هیپوکامپ نوزادان 7 روزه گروه آزمایش (3.8±76.51) نسبت به نوزادان گروه کنترل (11.2±119.91) 36.25 درصد کاهش داشت (p<0.05). در نوزادان 21 روزه گروه آزمایش تعداد آستروسیت ها (6.5±71.26) در مقایسه با گروه کنترل (7.7±112.26) 36.37 درصد کاهش داشت (p<0.05). همچنین در ناحیه ca3 هیپوکامپ نوزادان 7 و 21 روزه گروه آزمایش تعداد آستروسیت ها به ترتیب 36.35 درصد و 26.5 درصد نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (p<0.05). نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که دیابت بارداری کنترل نشده در موش صحرایی باعث کاهش معنی دار تعداد آستروسیت های نواحی c‏a1 و ca3 هیپوکامپ نوزادان نر موش صحرایی می گردد.